Η Γερμανική Σχολή που λειτουργούσε στη Θεσσαλονίκη ήδη από το 1888, στεγάστηκε το 1896 σε κτίριο που βρισκόταν στη σημερινή πλατεία Δημοκρατίας (Βαρδάρη).
Ο εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη έμπορος Φριδολέν Γενή, Ελβετός υπήκοος και εισαγωγέας χρωμάτων και οικοδομικών υλικών, υπέγραψε συμβόλαιο αγοράς ακινήτου ως εκπρόσωπος της «Γερμανικής Σχολικής Ένωσης της Θεσσαλονίκης», όπως αναφέρεται στον σχετικό ιδιοκτησιακό τίτλο.
Καθώς το οθωμανικό ιδιωτικό δίκαιο δεν αναγνώριζε την εποχή αυτή νομικά πρόσωπα, ο Γενή υπέγραψε ως πλασματικός ιδιοκτήτης. Στην πραγματικότητα αγόρασε μόνο τη «διηνεκή νομή» του ακινήτου, εμπράγματο δικαίωμα υποδεέστερο της πλήρους ιδιοκτησίας, δεδομένου ότι ψιλός κύριος του οικοπέδου ήταν το βακούφι (φιλανθρωπικό ίδρυμα) του Ιμπραήμ Πασά Πάργαλη (1495-1536) και τα βακουφικά δικαιώματα ήταν αναπαλλοτρίωτα.
Στο μεταίχμιο των δύο αιώνων, γύρω από το συγκεκριμένο κτίριο βρίσκουμε συγκεντρωμένη τη μικρή γερμανόφωνη εμπορική παροικία της Θεσσαλονίκης, η οποία διευρύνθηκε με την εγκατάσταση των Γερμανών υπαλλήλων των Ανατολικών Σιδηροδρόμων.
Το 1915, το σχολείο έκλεισε λόγω του πολέμου και το κτίριο καταλήφθηκε από τον γαλλικό στρατό, καθώς από την 21η Μαΐου 1916 η Θεσσαλονίκη τελούσε υπό τον γαλλικό στρατιωτικό νόμο.
Η Γερμανική Σχολή επαναλειτούργησε το 1924 στη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας (τότε λεωφόρο Δημοκρατίας) 116 (νυν 112) και από το 1929 στον αριθμό 70 (νυν 66), στις μετέπειτα γνωστές εγκαταστάσεις της, όπου τώρα βρίσκεται το Ινστιτούτο Goethe.
Το 1935, η Σχολή μεταβίβασε το ακίνητο του Βαρδάρη στο ιταλικό Δημόσιο, προκειμένου να εγκατασταθεί εκεί ιταλικό σχολείο. Τμήμα του οικοπέδου είχε προηγουμένως απαλλοτριωθεί για τη δημιουργία της πλατείας Δημοκρατίας.
