Griechenland:Ιλίου Μέλαθρον: Unterschied zwischen den Versionen
| Zeile 1: | Zeile 1: | ||
| − | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_1_KK.jpg|200px|thumb|left| | + | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_1_KK.jpg|200px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: K.K. © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] |
Το τριώροφο μέγαρο της οδού Πανεπιστημίου που είναι γνωστό με την επωνυμία «Ιλίου Μέλαθρον», οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1878-1880, για λογαριασμό του Γερμανού ανασκαφέα της Τροίας και των Μυκηνών Heinrich Schliemann. [*] Ήταν το πλουσιότερο μέχρι εκείνη την περίοδο ιδιωτικό κτίριο των Αθηνών και θεωρείται ως το πλέον διάσημο έργο του Ernst Ziller. | Το τριώροφο μέγαρο της οδού Πανεπιστημίου που είναι γνωστό με την επωνυμία «Ιλίου Μέλαθρον», οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1878-1880, για λογαριασμό του Γερμανού ανασκαφέα της Τροίας και των Μυκηνών Heinrich Schliemann. [*] Ήταν το πλουσιότερο μέχρι εκείνη την περίοδο ιδιωτικό κτίριο των Αθηνών και θεωρείται ως το πλέον διάσημο έργο του Ernst Ziller. | ||
| − | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_2_KK.jpg|500px|thumb|left| | + | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_2_KK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: K.K. © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] |
Στην περίπτωση του μεγάρου Schliemann, ο Ziller εμπνεύστηκε τα σχέδιά του κυρίως από την ιταλική νεοαναγεννησιακή αρχιτεκτονική, όπως αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στις τοξοστοιχίες της διπλής λότζιας (loggia) που δεσπόζει στην πρόσοψη του κτιρίου. Ταυτόχρονα όμως η σύνθεση εμπλουτίζεται με στοιχεία του αθηναϊκού νεοκλασικισμού, όπως οι παραστάδες, τα αετώματα στα ανοίγματα του άνω ορόφου, τα φουρούσια στους εξώστες, αλλά ακόμη και τα ιωνικά επίκρανα στις κολώνες της ίδιας της λότζιας. | Στην περίπτωση του μεγάρου Schliemann, ο Ziller εμπνεύστηκε τα σχέδιά του κυρίως από την ιταλική νεοαναγεννησιακή αρχιτεκτονική, όπως αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στις τοξοστοιχίες της διπλής λότζιας (loggia) που δεσπόζει στην πρόσοψη του κτιρίου. Ταυτόχρονα όμως η σύνθεση εμπλουτίζεται με στοιχεία του αθηναϊκού νεοκλασικισμού, όπως οι παραστάδες, τα αετώματα στα ανοίγματα του άνω ορόφου, τα φουρούσια στους εξώστες, αλλά ακόμη και τα ιωνικά επίκρανα στις κολώνες της ίδιας της λότζιας. | ||
| − | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_3_LK.jpg|500px|thumb|left| | + | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_3_LK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: Λεωνίδας Καλλιβρετάκης © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] |
Η εντυπωσιακή μαρμάρινη σκάλα στο πλάι, που οδηγεί από τον κήπο στην κύρια είσοδο, αποτελούσε ειδική παραγγελία του ιδιοκτήτη, ενώ η εξωτερική εικόνα του κτιρίου ολοκληρωνόταν από εικοσιτέσσερα αγάλματα (αντίγραφα ελληνορωμαϊκών πρωτοτύπων), που έστεφαν περιμετρικά το δώμα. | Η εντυπωσιακή μαρμάρινη σκάλα στο πλάι, που οδηγεί από τον κήπο στην κύρια είσοδο, αποτελούσε ειδική παραγγελία του ιδιοκτήτη, ενώ η εξωτερική εικόνα του κτιρίου ολοκληρωνόταν από εικοσιτέσσερα αγάλματα (αντίγραφα ελληνορωμαϊκών πρωτοτύπων), που έστεφαν περιμετρικά το δώμα. | ||
Η πλούσια ζωγραφική διακόσμηση του μεγάρου σχεδιάστηκε από τον Σλοβένο ζωγράφο Jurij Šubic, με θέματα εμπνευσμένα από την αρχαία ιστορία και μυθολογία, καθώς και από τις ανασκαφές της Τροίας και των Μυκηνών, που πλαισιώνονται από διακοσμητικά μοτίβα, σε ένα ύφος επηρεασμένο από τις βίλλες της Πομπηίας. Σε όλους τους χώρους υπάρχουν αρχαιοελληνικές επιγραφές με αποσπάσματα του Ομήρου και άλλων συγγραφέων, καθιστώντας το κτίριο ένα «σπίτι-βιβλίο», κατά την έκφραση της συζύγου του ιδιοκτήτη, Σοφίας Σλήμαν. | Η πλούσια ζωγραφική διακόσμηση του μεγάρου σχεδιάστηκε από τον Σλοβένο ζωγράφο Jurij Šubic, με θέματα εμπνευσμένα από την αρχαία ιστορία και μυθολογία, καθώς και από τις ανασκαφές της Τροίας και των Μυκηνών, που πλαισιώνονται από διακοσμητικά μοτίβα, σε ένα ύφος επηρεασμένο από τις βίλλες της Πομπηίας. Σε όλους τους χώρους υπάρχουν αρχαιοελληνικές επιγραφές με αποσπάσματα του Ομήρου και άλλων συγγραφέων, καθιστώντας το κτίριο ένα «σπίτι-βιβλίο», κατά την έκφραση της συζύγου του ιδιοκτήτη, Σοφίας Σλήμαν. | ||
| − | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_4_LK.jpg|500px|thumb|left| | + | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_4_LK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: Λεωνίδας Καλλιβρετάκης © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] |
Αλλά και από τεχνικής απόψεως, στο μέγαρο είχαν εφαρμοστεί αξιοσημείωτες νεωτεριστικές λύσεις: κεντρική θέρμανση με φωταέριο, σύστημα εξαερισμού σε κάθε αίθουσα, και πυρίμαχα οικοδομικά υλικά, που βελτίωναν σημαντικά (ανάλογα με τις δυνατότητες της εποχής), την πυρασφάλεια του συνόλου. | Αλλά και από τεχνικής απόψεως, στο μέγαρο είχαν εφαρμοστεί αξιοσημείωτες νεωτεριστικές λύσεις: κεντρική θέρμανση με φωταέριο, σύστημα εξαερισμού σε κάθε αίθουσα, και πυρίμαχα οικοδομικά υλικά, που βελτίωναν σημαντικά (ανάλογα με τις δυνατότητες της εποχής), την πυρασφάλεια του συνόλου. | ||
| − | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_5_LK.jpg|500px|thumb|left| | + | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_5_LK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: Λεωνίδας Καλλιβρετάκης © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] |
Μετά τον θάνατο του Ερρίκου Σλήμαν, το μέγαρο παρέμεινε στην ιδιοκτησία της οικογένειάς του μέχρι το 1926, οπότε πωλήθηκε στο Ελληνικό δημόσιο, και στέγασε διαδοχικά την Εθνική Πινακοθήκη (1927-1929), το Συμβούλιο Επικρατείας (1929-1934), τον Άρειο Πάγο (1934-1981) και τελικώς το Εφετείο (1981-1982). Εν τω μεταξύ, από το 1934 είχαν αφαιρεθεί τα αγάλματα από τη στέψη του κτιρίου, με αφορμή την κατάρρευση τμήματος ενός από αυτά στο οδόστρωμα. Το 1984, το μέγαρο περιήλθε στην δικαιοδοσία του Υπουργείου Πολιτισμού και στο διάστημα 1984-2007 πραγματοποιήθηκαν διαδοχικές αποκαταστάσεις του, προκειμένου να φιλοξενήσει το Νομισματικό Μουσείο. | Μετά τον θάνατο του Ερρίκου Σλήμαν, το μέγαρο παρέμεινε στην ιδιοκτησία της οικογένειάς του μέχρι το 1926, οπότε πωλήθηκε στο Ελληνικό δημόσιο, και στέγασε διαδοχικά την Εθνική Πινακοθήκη (1927-1929), το Συμβούλιο Επικρατείας (1929-1934), τον Άρειο Πάγο (1934-1981) και τελικώς το Εφετείο (1981-1982). Εν τω μεταξύ, από το 1934 είχαν αφαιρεθεί τα αγάλματα από τη στέψη του κτιρίου, με αφορμή την κατάρρευση τμήματος ενός από αυτά στο οδόστρωμα. Το 1984, το μέγαρο περιήλθε στην δικαιοδοσία του Υπουργείου Πολιτισμού και στο διάστημα 1984-2007 πραγματοποιήθηκαν διαδοχικές αποκαταστάσεις του, προκειμένου να φιλοξενήσει το Νομισματικό Μουσείο. | ||
Version vom 23. Mai 2016, 03:34 Uhr
Το τριώροφο μέγαρο της οδού Πανεπιστημίου που είναι γνωστό με την επωνυμία «Ιλίου Μέλαθρον», οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1878-1880, για λογαριασμό του Γερμανού ανασκαφέα της Τροίας και των Μυκηνών Heinrich Schliemann. [*] Ήταν το πλουσιότερο μέχρι εκείνη την περίοδο ιδιωτικό κτίριο των Αθηνών και θεωρείται ως το πλέον διάσημο έργο του Ernst Ziller.
Στην περίπτωση του μεγάρου Schliemann, ο Ziller εμπνεύστηκε τα σχέδιά του κυρίως από την ιταλική νεοαναγεννησιακή αρχιτεκτονική, όπως αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στις τοξοστοιχίες της διπλής λότζιας (loggia) που δεσπόζει στην πρόσοψη του κτιρίου. Ταυτόχρονα όμως η σύνθεση εμπλουτίζεται με στοιχεία του αθηναϊκού νεοκλασικισμού, όπως οι παραστάδες, τα αετώματα στα ανοίγματα του άνω ορόφου, τα φουρούσια στους εξώστες, αλλά ακόμη και τα ιωνικά επίκρανα στις κολώνες της ίδιας της λότζιας.
Η εντυπωσιακή μαρμάρινη σκάλα στο πλάι, που οδηγεί από τον κήπο στην κύρια είσοδο, αποτελούσε ειδική παραγγελία του ιδιοκτήτη, ενώ η εξωτερική εικόνα του κτιρίου ολοκληρωνόταν από εικοσιτέσσερα αγάλματα (αντίγραφα ελληνορωμαϊκών πρωτοτύπων), που έστεφαν περιμετρικά το δώμα. Η πλούσια ζωγραφική διακόσμηση του μεγάρου σχεδιάστηκε από τον Σλοβένο ζωγράφο Jurij Šubic, με θέματα εμπνευσμένα από την αρχαία ιστορία και μυθολογία, καθώς και από τις ανασκαφές της Τροίας και των Μυκηνών, που πλαισιώνονται από διακοσμητικά μοτίβα, σε ένα ύφος επηρεασμένο από τις βίλλες της Πομπηίας. Σε όλους τους χώρους υπάρχουν αρχαιοελληνικές επιγραφές με αποσπάσματα του Ομήρου και άλλων συγγραφέων, καθιστώντας το κτίριο ένα «σπίτι-βιβλίο», κατά την έκφραση της συζύγου του ιδιοκτήτη, Σοφίας Σλήμαν.
Αλλά και από τεχνικής απόψεως, στο μέγαρο είχαν εφαρμοστεί αξιοσημείωτες νεωτεριστικές λύσεις: κεντρική θέρμανση με φωταέριο, σύστημα εξαερισμού σε κάθε αίθουσα, και πυρίμαχα οικοδομικά υλικά, που βελτίωναν σημαντικά (ανάλογα με τις δυνατότητες της εποχής), την πυρασφάλεια του συνόλου.
Μετά τον θάνατο του Ερρίκου Σλήμαν, το μέγαρο παρέμεινε στην ιδιοκτησία της οικογένειάς του μέχρι το 1926, οπότε πωλήθηκε στο Ελληνικό δημόσιο, και στέγασε διαδοχικά την Εθνική Πινακοθήκη (1927-1929), το Συμβούλιο Επικρατείας (1929-1934), τον Άρειο Πάγο (1934-1981) και τελικώς το Εφετείο (1981-1982). Εν τω μεταξύ, από το 1934 είχαν αφαιρεθεί τα αγάλματα από τη στέψη του κτιρίου, με αφορμή την κατάρρευση τμήματος ενός από αυτά στο οδόστρωμα. Το 1984, το μέγαρο περιήλθε στην δικαιοδοσία του Υπουργείου Πολιτισμού και στο διάστημα 1984-2007 πραγματοποιήθηκαν διαδοχικές αποκαταστάσεις του, προκειμένου να φιλοξενήσει το Νομισματικό Μουσείο.
