Griechenland:Ιλίου Μέλαθρον: Unterschied zwischen den Versionen
Zeile 1: | Zeile 1: | ||
− | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_1_KK.jpg| | + | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_1_KK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: K.K. © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] |
− | Το | + | Το διασημότερο από τα έργα του [http://lbs.goethe.de/mediawiki/index.php/Griechenland:%CE%95%CF%81%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%81_(%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%82)?uselang=el Ερνέστου Τσίλερ (Ernst Ziller)] και το πλουσιότερο ιδιωτικό μέγαρο της εποχής του στην Αθήνα, το Ιλίου Μέλαθρον οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1878-1880, για λογαριασμό του Γερμανού ανασκαφέα της Τροίας και των Μυκηνών Heinrich Schliemann. |
[[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_2_KK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: K.K. © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_2_KK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: K.K. © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] | ||
− | + | Με πηγή έμπνευσης την ιταλική νεοαναγεννησιακή αρχιτεκτονική, προσαρμοσμένη στα ελληνικά δεδομένα, δημιούργησε ο Ernst Ziller το μέγαρο που είχε ονειρευτεί ο Heinrich Schliemann. | |
+ | |||
+ | Παρατηρούμε, επομένως, στο αρχιτεκτονικό αυτό κομψοτέχνημα να συνυπάρχουν αρμονικά οι χαρακτηριστικές τοξοστοιχίες της διόρωφης λότζιας (loggia) που δεσπόζει στην πρόσοψη του κτιρίου, με στοιχεία του αθηναϊκού νεοκλασικισμού, όπως οι παραστάδες, τα αετώματα στα ανοίγματα του άνω ορόφου, τα φουρούσια στους εξώστες, αλλά ακόμη και τα ιωνικά επίκρανα στις κολώνες της ίδιας της λότζιας. | ||
[[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_3_LK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: Λεωνίδας Καλλιβρετάκης © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_3_LK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: Λεωνίδας Καλλιβρετάκης © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] | ||
− | + | Δύο ακόμη στοιχεία αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά του. Το πρώτο είναι η εντυπωσιακή μαρμάρινη σκάλα στο πλάι, που οδηγεί από τον κήπο στην κύρια είσοδο, ειδική παραγγελία του ιδιοκτήτη. Η εξωτερική εικόνα του κτιρίου με τη σκάλα ολοκληρωνόταν κάποτε από εικοσιτέσσερα αγάλματα (αντίγραφα ελληνορωμαϊκών πρωτοτύπων), που έστεφαν περιμετρικά το δώμα. Το 1934, όμως, τα αγάλματα αφαιρέθηκαν, με αφορμή την κατάρρευση τμήματος ενός από αυτά στο οδόστρωμα. | |
− | + | ||
+ | Το δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του μεγάρου είναι η πλούσια ζωγραφική διακόσμηση του εσωτερικού χώρου που σχεδιάστηκε από τον Σλοβένο ζωγράφο Jurij Šubic. Το καλλιτεχνικό αυτό έργο αντλεί θέματα κυρίως από την μυθολογία και από τις ανασκαφές της Τροίας και των Μυκηνών, και τα πλαισιώνει με διακοσμητικά μοτίβα, σε ύφος επηρεασμένο από τις βίλες της Πομπηίας. Σε όλους τους χώρους υπάρχουν αρχαιοελληνικές επιγραφές με αποσπάσματα από τα έπη του Ομήρου και κείμενα άλλων συγγραφέων, καθιστώντας το κτίριο ένα «σπίτι-βιβλίο», κατά την έκφραση της συζύγου του ιδιοκτήτη, Σοφίας Σλήμαν. | ||
[[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_4_LK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: Λεωνίδας Καλλιβρετάκης © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_4_LK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: Λεωνίδας Καλλιβρετάκης © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] | ||
− | + | Το εντυπωσιακό κτίριο δεν ξεχώριζε μόνο για την αρχιτεκτονική και την εσωτερική του διακόσμηση, αλλά κι από τεχνικής απόψεως, καθώς ο αρχιτέκτονας είχε εφαρμόσει αξιοσημείωτες νεωτεριστικές λύσεις: κεντρική θέρμανση με φωταέριο, σύστημα εξαερισμού σε κάθε αίθουσα και πυρίμαχα οικοδομικά υλικά, που βελτίωναν σημαντικά (ανάλογα με τις δυνατότητες της εποχής) την πυρασφάλεια του συνόλου. | |
[[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_5_LK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: Λεωνίδας Καλλιβρετάκης © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] | [[Datei:GRIECHENLAND_ILIOU_5_LK.jpg|500px|thumb|left|Ιλίου Μέλαθρον. Φωτογραφία: Λεωνίδας Καλλιβρετάκης © Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών]] | ||
− | Μετά τον θάνατο του | + | Μετά τον θάνατο του Heinrich Schliemann. το μέγαρο παρέμεινε στην ιδιοκτησία της οικογένειάς του μέχρι το 1926, οπότε πωλήθηκε στο Ελληνικό δημόσιο. Στη συνέχεια, στέγασε διαδοχικά την Εθνική Πινακοθήκη (1927-1929), το Συμβούλιο Επικρατείας (1929-1934), τον Άρειο Πάγο (1934-1981) και τελικώς το Εφετείο (1981-1982). |
+ | |||
+ | Το 1984, το μέγαρο περιήλθε στην δικαιοδοσία του Υπουργείου Πολιτισμού και στο διάστημα 1984-2007 πραγματοποιήθηκαν διαδοχικές αποκαταστάσεις του, προκειμένου να φιλοξενήσει το Νομισματικό Μουσείο. | ||
{{#newBox:}} | {{#newBox:}} | ||
− | ==Jurij Šubic== | + | ==Jurij Šubic (1855-1890)== |
− | Ο Jurij Šubic | + | Ο Jurij Šubic γεννήθηκε στην Poljane της Σλοβενίας (που τότε ανήκε στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία). Γιός και αδελφός ζωγράφου, μαθήτευσε αρχικά στο εργαστήρι του πατέρα του και στη συνέχεια σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης (Akademie der Bildenden Künste). Εκτός της πατρίδας του, εργάστηκε στην Αυστρία, την Μοραβία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ελλάδα, ζωγραφίζοντας όχι μόνον τοιχογραφίες και αλληγορικές συνθέσεις (όπως στην περίπτωση του μεγάρου Schliemann), αλλά επίσης πορτραίτα, τοπία και καθημερινές σκηνές, εξελισσόμενος από τον ακαδημαϊσμό προς έναν ρεαλισμό του υπαίθριου χώρου (Pleinairism), μελετώντας ιδιαίτερα το παιχνίδι του φωτός. Πέθανε στη Λειψία, σε ηλικία μόλις 35 ετών. |
{{#newBox:}} | {{#newBox:}} |
Version vom 24. August 2016, 11:19 Uhr
Το διασημότερο από τα έργα του Ερνέστου Τσίλερ (Ernst Ziller) και το πλουσιότερο ιδιωτικό μέγαρο της εποχής του στην Αθήνα, το Ιλίου Μέλαθρον οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1878-1880, για λογαριασμό του Γερμανού ανασκαφέα της Τροίας και των Μυκηνών Heinrich Schliemann.
Με πηγή έμπνευσης την ιταλική νεοαναγεννησιακή αρχιτεκτονική, προσαρμοσμένη στα ελληνικά δεδομένα, δημιούργησε ο Ernst Ziller το μέγαρο που είχε ονειρευτεί ο Heinrich Schliemann.
Παρατηρούμε, επομένως, στο αρχιτεκτονικό αυτό κομψοτέχνημα να συνυπάρχουν αρμονικά οι χαρακτηριστικές τοξοστοιχίες της διόρωφης λότζιας (loggia) που δεσπόζει στην πρόσοψη του κτιρίου, με στοιχεία του αθηναϊκού νεοκλασικισμού, όπως οι παραστάδες, τα αετώματα στα ανοίγματα του άνω ορόφου, τα φουρούσια στους εξώστες, αλλά ακόμη και τα ιωνικά επίκρανα στις κολώνες της ίδιας της λότζιας.
Δύο ακόμη στοιχεία αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά του. Το πρώτο είναι η εντυπωσιακή μαρμάρινη σκάλα στο πλάι, που οδηγεί από τον κήπο στην κύρια είσοδο, ειδική παραγγελία του ιδιοκτήτη. Η εξωτερική εικόνα του κτιρίου με τη σκάλα ολοκληρωνόταν κάποτε από εικοσιτέσσερα αγάλματα (αντίγραφα ελληνορωμαϊκών πρωτοτύπων), που έστεφαν περιμετρικά το δώμα. Το 1934, όμως, τα αγάλματα αφαιρέθηκαν, με αφορμή την κατάρρευση τμήματος ενός από αυτά στο οδόστρωμα.
Το δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του μεγάρου είναι η πλούσια ζωγραφική διακόσμηση του εσωτερικού χώρου που σχεδιάστηκε από τον Σλοβένο ζωγράφο Jurij Šubic. Το καλλιτεχνικό αυτό έργο αντλεί θέματα κυρίως από την μυθολογία και από τις ανασκαφές της Τροίας και των Μυκηνών, και τα πλαισιώνει με διακοσμητικά μοτίβα, σε ύφος επηρεασμένο από τις βίλες της Πομπηίας. Σε όλους τους χώρους υπάρχουν αρχαιοελληνικές επιγραφές με αποσπάσματα από τα έπη του Ομήρου και κείμενα άλλων συγγραφέων, καθιστώντας το κτίριο ένα «σπίτι-βιβλίο», κατά την έκφραση της συζύγου του ιδιοκτήτη, Σοφίας Σλήμαν.
Το εντυπωσιακό κτίριο δεν ξεχώριζε μόνο για την αρχιτεκτονική και την εσωτερική του διακόσμηση, αλλά κι από τεχνικής απόψεως, καθώς ο αρχιτέκτονας είχε εφαρμόσει αξιοσημείωτες νεωτεριστικές λύσεις: κεντρική θέρμανση με φωταέριο, σύστημα εξαερισμού σε κάθε αίθουσα και πυρίμαχα οικοδομικά υλικά, που βελτίωναν σημαντικά (ανάλογα με τις δυνατότητες της εποχής) την πυρασφάλεια του συνόλου.
Μετά τον θάνατο του Heinrich Schliemann. το μέγαρο παρέμεινε στην ιδιοκτησία της οικογένειάς του μέχρι το 1926, οπότε πωλήθηκε στο Ελληνικό δημόσιο. Στη συνέχεια, στέγασε διαδοχικά την Εθνική Πινακοθήκη (1927-1929), το Συμβούλιο Επικρατείας (1929-1934), τον Άρειο Πάγο (1934-1981) και τελικώς το Εφετείο (1981-1982).
Το 1984, το μέγαρο περιήλθε στην δικαιοδοσία του Υπουργείου Πολιτισμού και στο διάστημα 1984-2007 πραγματοποιήθηκαν διαδοχικές αποκαταστάσεις του, προκειμένου να φιλοξενήσει το Νομισματικό Μουσείο.