Κατά τη διάρκεια εφαρμογής της «τελικής λύσης», η Συνοικία Μπαρόν Χιρς χρησιμοποιήθηκε ως διαμετακομιστικό στρατόπεδο, όπου οι κάτοικοι των γκέτο μεταφέρονταν και παρέμεναν μέχρι να υποχρεωθούν να επιβιβαστούν στα τρένα με προορισμό το Άουσβιτς.
Η Συνοικία Μπαρόν Χιρς διαμορφώθηκε το 1891 από την Ισραηλιτική Κοινότητα για να στεγάσει άπορα μέλη της και έκτοτε κατοικούνταν αποκλειστικά από εβραίους. Ο πληθυσμός της αποτελούνταν κυρίως από ανειδίκευτους εργάτες, άνεργους και γέροντες χωρίς τακτικό εισόδημα και προστασία.
Η Συνοικία βρισκόταν δίπλα στον εμπορευματικό σιδηροδρομικό σταθμό και περιβαλλόταν από χειμάρρους. Περιλάμβανε μικρά σπίτια, οικοδομημένα κατά μήκος τεσσάρων δρόμων, μαζί με μια συναγωγή, ένα δημοτικό σχολείο και ένα νοσηλευτήριο, που από τη δεκαετία του 1930 λειτουργούσε ως ψυχιατρείο. Στα όριά της, άστεγοι είχαν χτίσει παράγκες.
Στις 6 Μαρτίου 1943, η Συνοικία αποκλείστηκε με ξύλινους φράκτες και στις 15 του μηνός εκκενώθηκε από τους κατοίκους του. Σταδιακά, μέχρι τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, το σύνολο των 46.000 εβραίων της Θεσσαλονίκης που εκτοπίστηκαν, πέρασαν από το Μπαρόν Χιρς.
Η βραχεία παραμονή στο διαμετακομιστικό στρατόπεδο Μπαρόν Χιρς περιγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα στις αφηγήσεις των επιζώντων του Ολοκαυτώματος. Μεταξύ των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν αναφέρονται βιασμοί γυναικών και βασανιστήρια αντρών για να αποκαλύψουν κρυμμένα περιουσιακά στοιχεία.
Τοποθεσία
Συνοικία Μπαρόν Χιρς
Περιβάλλεται από τις οδούς Τσορλίνη και 26ης Οκτωβρίου
Περιοχή Παλαιού Σιδηροδρομικού Σταθμού
Θεσσαλονίκη
