Μνημείο Karl Otfried Müller
Ο Karl Otfried Müller (Κάρολος Οδοφρήδος Μυλλέρος / Μύλλερ, 1797-1840) υπήρξε Γερμανός φιλόλογος και μελετητής της αρχαίας ελληνικής τέχνης, ιστορίας και μυθολογίας. Γεννήθηκε στο Brieg της πρωσικής Σιλεσίας (σήμερα ανήκει στην Πολωνία και ονομάζεται Brzeg) και σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου, όπου δέχθηκε την επίδραση των ιδεών του καθηγητή August Böckh, περί της φιλολογίας ως μέσου για την συνολική κατανόηση της αρχαιότητας (totius antiquitatis cognitio). Χάρις στις υψηλές επιδόσεις του και τις πρώτες διεισδυτικές δημοσιεύσεις του, ο Müller διορίστηκε, σε ηλικία μόλις είκοσι δύο ετών, επίκουρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Göttingen. Στην Ελλάδα ήρθε την άνοιξη του 1840 και αφού μελέτησε τις αρχαιότητες των Αθηνών, ταξίδευσε στην Πελοπόννησο και τους Δελφούς, όπου επιχείρησε και τις πρώτες ανασκαφές. Εκεί αρρώστησε με υψηλό πυρετό και μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Ιουλίου 1840 (1η Αυγούστου ν.η.), σε ηλικία 43 ετών.
Ο θάνατός του προκάλεσε συγκίνηση όχι μόνο στην ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά και στην Αθηναϊκή κοινωνία γενικότερα, και αποφασίστηκε να ταφεί τιμής ένεκεν στο λόφο του Κολωνού, στην περιοχή της Ακαδημίας Πλάτωνος, όπου ανεγέρθηκε απλό αρχαιοπρεπές μνημείο, πιθανότατα βάσει σχεδίου του Δανού αρχιτέκτονα Christian Hansen (1803-1883), με δαπάνη των καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη μια όψη υπάρχει η (δυσανάγνωστη πλέον) επιγραφή «ΚΑΡΟΛΟΣ ΟΔΟΦΡΗΔΟΣ ΜΥΛΛΕΡΟΣ ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΕΝ ΒΡΙΓΗΙ ΤΗΣ ΣΙΛΕΣΙΑΣ ΕΤΕΙ ΑΨΗΖ' ΑΠΕΘΑΝΕΝ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΕΤΕΙ ΑΩΜ', ΙΟΥΛΙΟΥ Κ'», ενώ στην άλλη υπήρχε επιτύμβιο επίγραμμα που δεν διασώζεται.
Την κηδεία παρακολούθησαν τα μέλη της Αρχαιολογικής Εταιρείας, διπλωμάτες, καθηγητές, φοιτητές και μαθητές των εκπαιδευτηρίων της Ελληνικής πρωτεύουσας, καθώς και πλήθος κόσμου, ενώ επικήδειους εκφώνησαν ο καθηγητής της Φιλοσοφίας Φίλιππος Ιωάννου και ο προτεστάντης ιεροκήρυκας της Βασίλισσας Αμαλίας [*] Asmus Heinrich Friedrich Lüth. Μία από τις οδούς που οδηγούν στον λόφο του Κολωνού, ονομάστηκε προς τιμήν του οδός Μύλλερ.
Στο ίδιο σημείο ανεγέρθηκε, είκοσι χρόνια αργότερα, και το μνημείο του Γάλλου αρχαιολόγου Charles Lenormant (1802-1859).