«Petit Palais» (Ιταλική Πρεσβεία)
Το μέγαρο στη γωνία της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας με την οδό Σέκερη οικοδομήθηκε περί το 1885, για λογαριασμό του επιχειρηματία Στέφανου Ψύχα, [*] βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Ernst Ziller.
Ο Ernst Ziller (Ερνέστος Τσίλλερ, 1837-1923) υπήρξε Γερμανός αρχιτέκτονας που δραστηριοποιήθηκε στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα.[**] Εκκινώντας από το νεοκλασικό πρότυπο, όπως αυτό εγκλιματίστηκε στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, το συνδύασε ευρηματικά με στοιχεία της Ιταλικής νέο-αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής παράδοσης, με το Γερμανικό μπαρόκ, με νέο-βυζαντινές, νέο-γοτθικές και νέο-ρωμανικές επιρροές, ακόμη και με πινελιές Art Nouveau, στο πνεύμα ενός ιδιαίτερου εκλεκτικισμού, που έδωσε την σφραγίδα του στην ελληνική πρωτεύουσα και επέδρασε ευρύτερα δημιουργώντας «σχολή», με αποτέλεσμα αυτό που χαρακτηρίζουμε ως η «Αθήνα του Ziller».
Το νεοκλασικό μέγαρο του Στέφανου Ψύχα θεωρείται ένα από τα αξιολογότερα αστικά μέγαρα της εποχής του και ένα από τα ωριμότερα έργα του Ziller. Και στην περίπτωση αυτή, όπως και στο μέγαρο του Νικόλαου Ψύχα, λίγες δεκάδες μέτρα παρακάτω, το κεντρικό πρόστωο έχει ιωνικούς κίονες, ενώ οι αντίστοιχοι του εξώστη του ορόφου φέρουν κορινθιακά κιονόκρανα και τα ανοίγματα επιστέφονται από αετώματα.
Το κτίριο αγοράστηκε το 1903 από τον γιο του βασιλιά Γεώργιου Α’, πρίγκιπα Νικόλαο (1872 - 1938), ο οποίος, αφού προέβη σε ορισμένες μεταρρυθμίσεις, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Αναστάσιου Μεταξά, εγκαταστάθηκε εκεί το 1904, με τη σύζυγό του Ρωσίδα Μεγάλη Δούκισσα Ελένη Βλαδιμήροβνα (1882-1957), εγγονή του τσάρου Αλέξανδρου Γ’.
Μετά την έξωση της βασιλικής δυναστείας, το 1923, το μέγαρο νοικιάστηκε προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως παράρτημα του γειτονικού ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία» και μετασκευάστηκε σε ένα μικρό πολυτελές ξενοδοχείο των 60 κλινών, το οποίο λειτούργησε έως το 1933, υπό την ονομασία «Petit Palais» («Μικρό Παλάτι»). Αργότερα εγκαταστάθηκε και εξακολουθεί να στεγάζεται εκεί η Ιταλική Πρεσβεία.
[*] Ο Στέφανος Ψύχας είχε χρηματοδοτήσει, μεταξύ άλλων, την επέκταση προς το Μοναστηράκι και την Ομόνοια, της ατμοκίνητης σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιά-Θησείου (1889-1895).
