Μνημείο Heinrich Treiber
Ο Heinrich Aloisius Treiber (Ερρίκος Τράϊμπερ, 1797-1882) υπήρξε Γερμανός ιατρός που έσπευσε μεταξύ των πρώτων να συνδράμει τον αγώνα της Ελληνικής ανεξαρτησίας. Γεννήθηκε στο Meiningen της Θουριγγίας (πρωτεύουσα τότε του Δουκάτου Sachsen-Meiningen) και αφού σπούδασε ιατρική στα πανεπιστήμια της Ιένης, του Μονάχου και του Würtzburg, στη συνέχεια ειδικεύθηκε στη χειρουργική στο Παρίσι, κοντά στον ιατρό του Ναπολέοντα Jean-Nicolas Corvisart.
Πληροφορούμενος την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης, ξεκίνησε μαζί με άλλους ενθουσιώδεις νέους και, μέσω Ιταλίας, έφθασε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1822, σε ηλικία εικοσιπέντε ετών, για να μην φύγει έκτοτε ποτέ. Έλαβε μέρος το 1822 στη μάχη του Πέτα, όπου σκοτώθηκε το άνθος των φιλελλήνων εθελοντών, βρέθηκε στο Μεσολόγγι μαζί με τον λόρδο Βύρωνα το 1824 και ήταν παρών στη μάχη του Φαλήρου το 1827, όπου προσπάθησε μάταια να σώσει τον θανάσιμα τραυματισμένο Καραϊσκάκη.
Το 1828 ανέλαβε τη διεύθυνση του Στρατιωτικού Νοσοκομείου της Ακροναυπλίας και, τρία χρόνια αργότερα, συνέταξε τη νεκροψία του δολοφονημένου Καποδίστρια. Επί βασιλείας του Όθωνα οργάνωσε και διηύθυνε την Υγειονομική Υπηρεσία του Ελληνικού στρατού και τη Στρατιωτική Φαρμακαποθήκη, ενώ παράλληλα ανέλαβε την διδασκαλία της χειρουργικής στο νεοσύστατο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εξαίρονται οι άοκνες προσπάθειές του να αντιμετωπίσει την επιδημία χολέρας του 1854. Φθάνοντας στην κορυφή της ιεραρχίας, αποστρατεύθηκε το 1864 με τον βαθμό του Ανωτέρου Γενικού Αρχιάτρου.
Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Απριλίου 1882 (25 Απριλίου ν.η.), σε ηλικία 85 ετών. Η κηδεία του έγινε με τιμές στρατηγού και την παρακολούθησαν υπουργοί και βουλευτές, διπλωμάτες, παλαιοί συμπολεμιστές του, τα μέλη της ιατρικής κοινότητας και πλήθος κόσμου, ενώ επικήδειους εκφώνησαν ο αρχίατρος Περικλής Σούτσος και ο εκδότης της εφημερίδας Αιών Τιμολέων Φιλήμων.
Σε δημοσιεύματα του αθηναϊκού τύπου χαιρετίστηκε ως «εις των Γερμανών φιλελλήνων, οίτινες ενθουσιώδεις κατήλθον εις Ελλάδα και ηγωνίσθησαν υπέρ της απελευθερώσεως αυτής, κατά τον ιερόν Αγώνα», για να παραμείνει κατόπιν στην Ελλάδα, την οποία «αείποτε υπηρέτησε και ηγάπησεν ως άλλην πατρίδα». Στον τάφο στήθηκε λίγο αργότερα η προτομή του, από «Έλληνες αξιωματικούς ευγνωμονούντες», ενώ δόθηκε το όνομά του σε μια οδό της Αθήνας (στην περιοχή της πλατείας Βάθη).
