Πολιτικό Νοσοκομείο και προτομή Eduard Schaubert
Τρεις αρχιτέκτονες έλαβαν μέρος στην θεμελίωση του πρώτου νοσοκομείου της Aθήνας, το κεντρικό τμήμα του οποίου ολοκληρώθηκε σε έξι χρόνια με δωρεές του βασιλιά Λουδοβίκου της Βαυαρίας (πατέρα του Όθωνα), της δούκισσας της Πλακεντίας και πολλών εύπορων Ελλήνων. Εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο του 1836 με τον τίτλο Δημοτικό Νοσοκομείο «Ελπίς» και έμεινε γνωστό ως Πολιτικό σε αντιδιαστολή με το Στρατιωτικό Νοσοκομείο της περιοχής Μακρυγιάννη (κτίριο Weiler).
Τα αρχικά σχέδια ήταν του Γερμανού αρχιτέκτονα Friedrich Stauffert. Τροποποιήθηκαν από τον συμπατριώτη του Eduard Schaubert (1804-1860), ενώ την ευθύνη της ανέγερσης ανέλαβε ο Δανός αρχιτέκτονας Christian Hansen (1803-1883). Οι δύο εκατέρωθεν πτέρυγες του νεοκλασσικού κτιρίου συμπληρώθηκαν το 1858.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο περιβάλλων μαντρότοιχος και οι προσθήκες κατεδαφίστηκαν και το κτίριο, ανακαινισμένο και με τις απαραίτητες μετατροπές βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Κίμωνα Λάσκαρη, στέγασε το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και το Θεατρικό Μουσείο.
Το Πολιτικό Νοσοκομείο είναι ένα από τα πολλά δείγματα της σημαντικής συνεισφοράς του Eduard Schaubert στην ανοικοδόμηση της Αθήνας. Ο ρόλος του Γερμανού αρχιτέκτονα, καθώς και η συνεργασία του με τον φίλο και συμφοιτητή του, Σταμάτη Κλεάνθη, ήταν καταλυτικός για την αποτελεσματική τοπογράφηση και τον πολεοδομικό σχεδιασμό της Αθήνας. Ο Schaubert αναγνωρίζεται επίσης για τη συμβολή του στην εκπόνηση των πολεοδομικών σχεδίων του Πειραιά και της Ερέτριας, για αρχαιολογικές εργασίες, κυρίως στην Ακρόπολη, και για τον σχεδιασμό αρκετών οικοδομών.
Ενώπιον του Πολιτικού Νοσοκομείου στέκει η μαρμάρινη προτομή του Schaubert, που φιλοτέχνησε ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της μνημειακής γλυπτικής στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, ο Φάνης Σακελλαρίου (1916 – 2000). Η προτομή του τοποθετήθηκε στον χώρο τον Φεβρουάριο του 1974, ενώ με μικρή χρονική απόσταση έγιναν και τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στενού συνεργάτη και φίλου του, Σταμάτη Κλεάνθη, την οποία φιλοτέχνησε ο ίδιος γλύπτης, και ίσως να επρόκειτο για κοινή παραγγελία.
Προς επιπλέον τιμή του σπουδαίου αρχιτέκτονα, το όνομά του δόθηκε σε δύο οδούς της Αθήνας (στα Πατήσια) και του Πειραιά (στα Καμίνια).