Στη συνοικία Χαμιδιέ (Hamidiye), ανάμεσα στους περίφημους «Πύργους», δηλαδή τις επαύλεις με τους μεγάλους κήπους των μεγαλοαστικών οικογενειών της Θεσσαλονίκης, ξεχωριστή θέση κατείχε η κατοικία της οικογένειας Φερνάντες (Fernandez).
Η οικογένεια του Ντίνο Ιωσήφ Φερνάντες – Διάζ, ιταλοεβραϊκής καταγωγής, ήταν μία από τις επιφανέστερες της Θεσσαλονίκης και, μαζί με τις οικογένειες των Μοδιάνο (Modiano), Αλλατίνι (Allatini) και Μορπούργκο (Morpurgo), διατηρούσε τους σημαντικότερους εμπορικούς οίκους της πόλης. Η έπαυλη χτίστηκε το 1912 σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Αριγκόνι (P. Arrigoni), ως γαμήλιο δώρο του Ντίνο Φερνάντες προς τη σύζυγό του Μπλανς ντε Μάγιερ (Blanche de Mayer), της οποίας και πήρε το όνομα, μένοντας γνωστή ως Βίλα Μπλανς (Villa Blanche), Κάζα Μπιάνκα (Casa Bianca) ή Βίλα Φερνάντες (Villa Fernandez).
Το κτίριο είναι διώροφο και με υπερυψωμένη σοφίτα και είναι χτισμένο στο κέντρο ενός πευκόφυτου χώρου. Στην αρχιτεκτονική του χρησιμοποιούνται στοιχεία νεοκλασικιστικά και αναγεννησιακά, αλλά κυρίως της τεχνοτροπίας Αρ Νουβό (Art Nouveau) που κυριαρχούσε τότε στην Ευρώπη, τα οποία αντικατοπτρίζουν και την εξωστρέφεια των αστών της πόλης στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Παρά την εκλεκτικιστική διάθεση που διέπει την αρχιτεκτονική του και τα στοιχεία που αντλεί από τα άλλα αρχιτεκτονικά ρεύματα, εντάσσεται στο πλαίσιο της Αρ Νουβό (Art Nouveau). Ενδείξεις της νέας τεχνοτροπίας είναι τα στοιχεία που διαρθρώνουν τις όψεις και το εσωτερικό, όπως τα κυκλικά παράθυρα, οι ελλειπτικοί φεγγίτες, οι διακοσμητικές ταινίες, οι ξύλινες πόρτες και οι σιδεριές.
Η ιδιόμορφη στέγη που παραπέμπει στη αρχιτεκτονική των κτιρίων της Κεντρικής Ευρώπης αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής του Αριγκόνι που συναντάμε και σε άλλα κτίσματά του στην πόλη. Η εντυπωσιακή σκάλα του κτιρίου, τα κυκλικά ανοίγματα και η ασυμμετρία των οξυκόρυφων στεγών που τέμνονται μεταξύ τους, το καθιστούν ένα από τα εντυπωσιακότερα κτίσματα της πόλης.
Η Κάζα Μπιάνκα έμεινε γνωστή όχι μόνο για τη μοναδική αρχιτεκτονική και τον πλούτο της, αλλά και για την ερωτική ιστορία μίας από τις κόρες των Φερνάντες, της Αλίν (Aline). Η Αλίν, μετά την απελευθέρωση της πόλης το 1912, γνώρισε και ερωτεύτηκε τον υπασπιστή του διοικητή της 7ης Μεραρχίας του ελληνικού στρατού Σπύρο Αλιμπέρτη. Όμως, ερωτικοί δεσμοί μεταξύ ατόμων διαφορετικών θρησκευτικών κοινοτήτων δεν γίνονταν εύκολα αποδεκτοί την περίοδο εκείνη. Ο έρωτας των νέων έγινε πρώτο θέμα στις εφημερίδες της εποχής εξαιτίας των αντιδράσεων του Αρχιρραβίνου της Θεσσαλονίκης και των εκπροσώπων της Εβραϊκής Κοινότητας.
Παρά τις αντιδράσεις, όμως, η δεσποινίς Αλίν, όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα «Το Φως» στις 8 Μαρτίου 1914, προφασιζόμενη ότι θα επισκεφτεί φιλική τους οικογένεια, συναντήθηκε στην αποβάθρα με τον Αλιμπέρτη και επιβιβάστηκαν σε ατμόπλοιο που τους μετάφερε στη Χαλκίδα. Αργότερα, έδωσε τη συγκατάθεσή του και ο πατέρας της Αλίν και έτσι το ζεύγος επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και εγκαταστάθηκε στην έπαυλη.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η Κάζα Μπιάνκα επιτάχθηκε από τους Ιταλούς και αργότερα από τους Γερμανούς. Όταν ξεκίνησαν οι διωγμοί των Εβραίων, το ζεύγος Αλιμπέρτη αναγκάστηκε να κρυφτεί, ενώ η οικογένεια Φερνάντες κατέφυγε στην Ιταλία, όπου, όμως, το 1943 ανακαλύφτηκαν από άνδρες των Ες-Ες και δολοφονήθηκαν. Από την οικογένεια επέζησε μόνο το ζεύγος Αλιμπέρτη.
Το 1965, μετά το θάνατο της Αλίν, το κτίριο πέρασε σε νέους ιδιοκτήτες, αλλά η ονομασία του παρέμεινε ίδια. Στη δεκαετία του 1960, στο κτίριο στεγάστηκε νηπιαγωγείο και αφού για ένα διάστημα εγκαταλείφθηκε, μεταξύ 1994-1997 αναστηλώθηκε και σήμερα χρησιμοποιείται ως εκθεσιακός χώρος του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Τοποθεσία
Casa Bianca
Λεωφόρος Βασιλίσσης Όλγας 214
Θεσσαλονίκη
