Το μεγαλύτερο καζίνο της κατεχόμενης Αθήνας, στη στοάς της Πανεπιστημίου 64, ήταν η ρουλέτα του «Μαυροκέφαλου».
Το περιβόητο καζίνο του «Μαυροκέφαλου» είχε 12 ρουλέτες και τρία τραπέζια σεμέν ντε φερ, απασχολούσε περίπου 100 άτομα προσωπικό και τα κέρδη κάθε βραδιάς ξεπερνούσαν το ιλιγγιώδες ποσό των 100 χρυσών λιρών. Θαμώνες του καζίνο ήταν οι κάθε είδους πλούσιοι της εποχής, επιχειρηματίες και έμποροι που είχαν θησαυρίσει από την εμπλοκή τους στα δίκτυα μαύρης αγοράς και έψαχναν τρόπους να «επενδύσουν» τα παράνομα κέρδη τους.
Τα καζίνο και οι αίθουσες τυχερών παιχνιδιών γνώρισαν ιδιαίτερη άνθιση στην Αθήνα προς τα τέλη του 1943, όταν ο πληθωρισμός, τα οχυρωματικά έργα των Γερμανών κατακτητών και η μαύρη αγορά επέτρεψαν σε μια μικρή μερίδα του πληθυσμού, κυρίως εργολάβους και μαυραγορίτες, να συγκεντρώσουν μεγάλο πλούτο.
Τις άδειες για τη λειτουργία των χαρτοπαικτικών λεσχών και ανάλογων κέντρων τυχερών παιχνιδιών διένειμαν οι γερμανικές Αρχές, με αποτέλεσμα αυτοί οι χώροι να αποτελούν όχι μόνο πηγή κερδών από ποσοστά στις εισπράξεις, αλλά και από τα σημαντικότερα –και «αόρατα»– σημεία συγκέντρωσης και συνδιαλλαγής ανάμεσα στους κατακτητές και τους συνεργάτες τους.
Σε αυτούς τους χώρους, εξάλλου, συχνά στρατολογούνταν Έλληνες πληροφοριοδότες σχετικά με τη δράση των αντιστασιακών οργανώσεων, προκειμένου να ακολουθήσει δίωξή τους. Η ύπαρξη της ρουλέτας του «Μαυροκέφαλου» στον κεντρικότερο δρόμο της πόλης, σε συνδυασμό και με τα υπόλοιπα κέντρα διασκέδασης ή εστίασης που βρίσκονταν στις γύρω οδούς και που φυσικά ήταν προσβάσιμα μόνο από μια μικρή μερίδα του πληθυσμού, ήταν χαρακτηριστική της έντονης πληροφοριοδοτικής δραστηριότητας στο κέντρο της Αθήνας.
