Το μαρμάρινο διαμελισμένο άστρο του Δαυίδ που προβάλλεται δίπλα από το αρχαίο νεκροταφείο Κεραμεικού είναι το ειδικό Μνημείο Ολοκαυτώματος που απέκτησε η Αθήνα μόλις το 2010.
Το έργο της γλύπτριας Ντιάννας Μαγκανιά επιλέχθηκε έπειτα από διαγωνισμό στον οποίο συμμετείχαν 19 καλλιτέχνες. Κατά τον πρόεδρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Βενιαμίν Αλμπάλα, το έργο συνδέεται «με τη λιτότητα διαχείρισης του πένθους στην εβραϊκή θρησκεία, καθώς και με τις σύγχρονες αντιλήψεις για την απεικόνιση και μνημόνευση του Ολοκαυτώματος με τρόπο συμβολικό, μινιμαλιστικό, ανεικονικό και οικουμενικό». Ελληνίδα της Διασποράς η ίδια, η καλλιτέχνης έδωσε επιπλέον διαστάσεις στο έργο της λέγοντας: «Τοποθετημένο εκεί όπου ήταν οι αρχαίες πύλες της Αθήνας, είδα το Αστέρι του Δαβίδ και σαν πυξίδα… που δείχνει προς όλες τις πόλεις και τα χωριά όπου υπήρχαν εβραϊκές κοινότητες».
Η μαρμάρινη αναπαράσταση του άστρου του Δαυίδ με αποκομμένα και διάσπαρτα τα τριγωνικά μέλη του, όπου είναι χαραγμένα τα ονόματα των πόλεων από τις οποίες εκτοπίστηκαν οι Εβραίοι στα στρατόπεδα, προσδίδουν στο μνημείο μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα υπόλοιπα εβραϊκά μνημεία της Ελλάδας, που συνήθως συνίστανται σε στήλες με ενημερωτικές πινακίδες ή σε μορφές μαρτυριολογικές. Η ιδιαιτερότητα έγκειται επίσης στον διπλό συμβολισμό του θραυσμένου άστρου, που δηλώνει αφενός τον κλονισμό του εβραϊκού στοιχείου και αφετέρου την ελπίδα που γεννά η ακεραιότητα του πυρήνα του.
Το μνημείο εγκαινιάστηκε στις 10 Μαΐου 2010 και μπροστά του παρατέθηκε αναθηματική πινακίδα, όπου, ειδικά για την περίσταση, ο γνωστός επιζών του Ολοκαυτώματος Ελί Βιζέλ γράφει:
«Διαβάτη στάσου, κλείσε τα μάτια και θυμήσου. Θυμήσου, τότε, κάπου εδώ, συμπολίτες σου φιλήσυχους και ανέμελους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, συνέλαβαν, ταπείνωσαν και καταδίκασαν σε θάνατο αποτρόπαιο, σε στρατόπεδα εξόντωσης, που θα ‘ναι για πάντα η ντροπή του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Επειδή ήσαν Εβραίοι, έξι εκατομμύρια ψυχές στερήθηκαν το δικαίωμα στην ελευθερία, την ευτυχία, την ελπίδα, στο χαμόγελο και την προσευχή, στην ίδια τη ζωή. Θυμήσου τη ζωή, την αγωνία και το θάνατό τους. Χωρίς θρήνους και χωρίς κραυγές για τον πόνο και τη φρίκη. Μην αφήσεις ο θυμός και η απελπισία να βαρύνουν το μέλλον σου. Ας είναι η θύμησή σου δικαίωση και τιμή, εμπόδιο στον χθεσινό εχθρό να σκοτώσει τα θύματά του με δεύτερο θάνατο- τη λήθη».
