Σε ένα βρέφος μόλις τρεισήμισι μηνών, στον Αλεξάντερ Βάλντκιρτς (Alexander Waldkirch), γεννημένο την πρωτοχρονιά του 1840, ανήκει το μνημείο που είναι εντοιχισμένο στον ορθόδοξο ναό του Αγίου Λαζάρου, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Δύο οικόσημα κοσμούν το μαρμάρινο μνημείο του βρέφους, που απεβίωσε στις 19 Μαρτίου του 1840. Το ένα ανήκε στην οικογένεια του πατέρα του, κόμη Κλέμενς φον Βάλντκιρτς (Κlemens von Waldkirch), ο οποίος υπηρέτησε επί βασιλείας του Όθωνα, μεταξύ των ετών 1837-1841, ως διπλωματικός επιτετραμμένος (chargé d'affaires) της Βαυαρίας στην Ελλάδα. Το δεύτερο ανήκε στην οικογένεια της μητέρας του, βαρώνης Ματίλντε φον Μάγκερλ (Mathilde von Magerl).
Ο νεαρός Αλεξάντερ ήταν το πρώτο παιδί που έχασε η οικογένεια. Στη συνέχεια, απεβίωσε και η κόρη τους, Αμαλί Βάλντκιρτς (Amalie Waldkirch), σε ηλικία πέντε ετών (1841–1845), γεγονός όχι ασυνήθιστο σε μια εποχή που η βρεφική και παιδική θνησιμότητα παρέμενε υψηλή.
Ο πατέρας του μικρού Αλεξάντερ δεν υπηρετούσε απλώς στην αυλή του βασιλιά των Ελλήνων, είχε και ιδιαιτέρως ενεργό ρόλο στην διαχείριση των θεμάτων της χώρας. Μάλιστα, η αντιπολίτευση είχε καταγγείλει ότι ο Βαυαρός διπλωμάτης παρεμβαίνει στις ελληνικές υποθέσεις δίνοντας απευθείας εντολές σε κρατικούς λειτουργούς, γεγονός που αποτελούσε απόδειξη του καθεστώτος της «Βαυαροκρατίας». Ο κόμης Βάλντκιρτς είχε αντιδράσει με μηνύσεις, αλλά τα δικαστήρια δεν τον δικαίωσαν.
Ξεχωριστή θέση στην αθηναϊκή κοινωνία είχε και η σύζυγός του, βαρώνη Ματίλντε φον Μάγκερλ. Ήταν από τις λίγες συζύγους επιτετραμμένων με την οποία διατηρούσε στενότερη σχέση η εθιμοτυπική βασίλισσα Αμαλία, η οποία απέφευγε να αναπτύσσει προσωπικές σχέσεις με πρόσωπα που δεν βρίσκονταν στο στενό περιβάλλον της Αυλής.
