Η προτομή και η επιτύμβια στήλη με χαραγμένο το οικογενειακό οικόσημο του βαρώνου Φρειδερίκου Εδουάρδου φον Ράινεκ (Friedrich Eduard von Rheineck, 1796-1854), θυμίζει στους επισκέπτες του Α' Νεκροταφείου τον Γερμανό στρατιωτικό που έσπευσε να συνδράμει υπέρ του αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας.
Ο φιλέλληνας βαρώνος φον Ράινεκ έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ελλάδα. Καταγόταν από το Άιζεναχ (Eisenach) της Θουριγγίας και νέος είχε συμμετάσχει στους Ναπολεόντειους πολέμους, ως αξιωματικός του πρωσικού ιππικού (1813-1815). Σε ηλικία μόλις 26 ετών, ήρθε ως εθελοντής στην επαναστατημένη Ελλάδα και εντάχθηκε στο Σώμα των Φιλελλήνων, οι οποίοι ορκίσθηκαν επί των ξιφών τους «να νικήσουν ή να πεθάνουν».
Τον Ιούλιο του 1822, ο βαρώνος έλαβε μέρος στην μάχη του Πέτα, κατά την οποία βρήκαν το θάνατο οι περισσότεροι ξένοι εθελοντές, μεταξύ των οποίων αρκετοί Γερμανοί, συμπεριλαμβανομένου του επικεφαλής τους, υποστράτηγου του Βυρτεμβεργιανού στρατού, κόμη Καρόλου Νόρμαν (Karl von Normann-Ehrenfels, 1784-1822).
Κατόπιν, συμμετείχε στην υπεράσπιση του Μεσολογγίου και σε άλλες μάχες του Απελευθερωτικού Αγώνα, ενώ το 1828, αποσπάστηκε με εντολή του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια στην Κρήτη, για να διευθύνει τις εκεί επιχειρήσεις.
Μετά το πέρας της Επανάστασης, παρέμεινε στην απελευθερωμένη Ελλάδα και έφθασε στο βαθμό του υποστράτηγου του Ελληνικού Στρατού, ενώ, μεταξύ των ετών 1832-1840, διετέλεσε διοικητής της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων. Νυμφεύθηκε την αδελφή του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, Ευφροσύνη.
Πέθανε στην Αθήνα στις 26 Οκτωβρίου 1854 (7 Νοεμβρίου ν.η.), σε ηλικία 58 ετών και κηδεύτηκε με τιμές στρατηγού. Σε δημοσιεύματα του αθηναϊκού τύπου, χαιρετίστηκε ως ανήκων «εις την ένδοξον φιλέλληνα φάλλαγα των αοιδίμων εκείνων ανδρών, του Βύρωνος, Άστιγγος, Νόρμαν, Σανταρόσα, Βαλέστα, Μάυερ», οι οποίοι «ακούσαντες το πολεμιστήριον του ελληνικού έθνους σάλπισμα» έσπευσαν «ως βοηθοί γενναίοι» στον Αγώνα, στον οποίο ο Ράινεκ υπηρέτησε «μετά ζήλου και ακολουθών αρχάς μετριότητος [: μετριοπάθειας] και φρονήσεως».
Ο γιος του, Αριστείδης Ράινεκ (1834-1913), υπηρέτησε στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό και το 1897, συμμετείχε ως διοικητής ναυτικής μοίρας στην απόβαση του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην επαναστατημένη Κρήτη.
