Νεοκλασικισμός

Ο Νεοκλασικισμός έκανε την εμφάνισή του στην Ευρώπη στα μέσα του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου αιώνα ως αποτέλεσμα της αντιδράσεως στο μπαρόκ και το ροκοκό.

Χαρακτηρίζεται από την τάση αναβίωσης του κλασικισμού. Στις βασικές του αναζητήσεις είναι η συμμετρία και η αρμονία των μορφών, καθώς επίσης και η επιδίωξη ισόρροπων και σταθερών συνθέσεων. Πρωτεργάτης του είναι ο Γερμανός ερευνητής και καλλιτέχνης Γιόχαν Ιωακείμ Βίνκελμαν με το έργο «Ιστορία της Τέχνης της Αρχαιότητας» (1764).

Στην Ελλάδα καθιερώθηκε και κυριάρχησε στον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα, ως απόρροια της πνευματικής ανάγκης του έθνους να επανασυνδεθεί με τις ρίζες του και την Ιστορία του. Σημαίνουσα προσωπικότητα της περιόδου του νεοκλασικισμού, ιδιαιτέρως για την Ελλάδα, ήταν ο Ερνέστος Τσίλερ (Ernst Ziller).