Νεομπαρόκ

H Αναβίωση του Μπαρόκ ήταν αρχιτεκτονικό ρεύμα του τέλους του 19ου αιώνα, επίσης γνωστό ως Νεομπαρόκ, και στη Γαλλία ως "αρχιτεκτονική της Δεύτερης Αυτοκρατορίας". Η αρχιτεκτονική νεομπαρόκ φέρει στοιχεία αλλά δεν ακολουθεί πιστά τα πρότυπα του στυλ μπαρόκ, που κυριαρχούσε τον 17ο και 18ο αιώνα.

Η αρχιτεκτονική παράδοση του μπαρόκ αποτελούσε ουσιαστικό τμήμα του προγράμματος σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών (Ecole des Beaux-Arts) στο Παρίσι, καθώς και της Beaux-Arts αρχιτεκτονικής που υιοθετήθηκε τόσο στη Γαλλία, όσο και σε άλλες χώρες εντός και εκτός Ευρώπης. Ένα ενθουσιώδες αίσθημα ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού ενθάρρυνε την εφαρμογή των αρχών του νεομπαρόκ στην επίσημη αρχιτεκτονική της Βρετανίας και τη Γαλλίας, ενώ στη Γερμανία και την Ιταλία, το νεομπαρόκ εξέφρασε την υπερηφάνεια για τη νέα ισχύ του ενιαίου κράτους.

Από τους κύριους εκφραστές του ρεύματος ήταν οι Αυστριακοί αρχιτέκτονες Ferdinand Fellner (1847–1917) και Hermann Helmer (1849–1919), ο γεννηθής στη Γερμανία Ούγγρος αρχιτέκτονας Arthur Meinig (1853–1904) και ο Βρετανός αρχιτέκτονας Sir Edwin Lutyens (1869–1944).

Στην Αθήνα, ο νεομπαρόκ ρυθμός συνιστά μια από τις πρώτες ρήξεις με τον κλασικισμό και μια ποιοτική εφαρμογή των αρχών της Beaux-Arts.