Με τον όρο «Μέρλιν» ή «οδός Μέρλιν», περιγράφονται συμβατικά οι κεντρικές υπηρεσίες και τα ανακριτικά γραφεία των Ες-Ες (Schutzstaffel / SS) και της Αστυνομίας που στεγάστηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής σε κτίρια της περιοχής του Κολωνακίου, του αριστοκρατικού κέντρου της Αθήνας.
Στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας 11, δέσποζε το μέγαρο της Ελληνογαλλικής Σχολής Γεωργίου Σ. Μεταξά, που από το 1905, στέγαζε το ομώνυμο εκπαιδευτήριο, στο πλαίσιο του οποίου λειτουργούσαν νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, εμπορική σχολή, οικοτροφείο και αθλητικές εγκαταστάσεις.
Τον Σεπτέμβριο του 1943, το μέγαρο και όλα τα διπλανά κτίρια επιτάχθηκαν από τις γερμανικές κατοχικές Αρχές για να στεγάσουν τα «μαύρα κλιμάκια» της ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα: τις υπηρεσίες της Αστυνομίας Ασφαλείας (Sicherheitspolizei / SiPo), της Υπηρεσίας Ασφαλείας (Sicherheitsdienst / SD) και της Αστυνομίας Τάξης (Ordnungspolizei / Orpo), καθώς και την έδρα του Ανώτατου Αρχηγού των Ες-Ες (ιδιωτικού στρατού του Ναζιστικού Κόμματος) και της Αστυνομίας στην Ελλάδα (HauptSS- und Polizeiführer / HSSPF), θέση που συγκροτήθηκε εκείνη την περίοδο ως κεντρική διοίκηση των πολεμικών αλλά και των αστυνομικών και πολιτικών υπηρεσιών των Ες-Ες. Από τον Οκτώβριο του 1943 μέχρι το τέλος της Κατοχής, διοικητής ήταν ο συνταγματάρχης των Ες-Ες, Βάλτερ Σιμάνα (Walter Schimana).
Η οδός Μέρλιν ξεχώριζε σε αυτό το συγκρότημα λόγω της ειδικής σημασίας των υπηρεσιών που έδρευαν εκεί. Στον αριθμό 3 εγκαταστάθηκε η Διεύθυνση Αντικατασκοπείας του Στρατιωτικού Διοικητή Ελλάδας (Militärbefehlshaber Griechenlands, Abwehroffizier/ MBG, A.O.), για να συντονίζει καλύτερα τη δράση της Βέρμαχτ (Wehrmacht) με αυτήν των Ες-Ες. Στον αριθμό 10 βρισκόταν το γραφείο του διοικητή της SiPo και της SD, Βάλτερ Μπλούμε (Walter Blume), ενώ κατά μήκος του δρόμου εκτείνονταν ανακριτικά γραφεία, υπόγεια βασανισμών και κρατητήρια.
Περίπου 150 άνδρες των Ες-Ες φρουρούσαν το συγκρότημα, το οποίο εξελίχθηκε σε νευραλγικό κέντρο από όπου εκπορεύονταν όλες οι διαταγές για την καταστολή της Αντίστασης, τις συλλήψεις και τις εκτελέσεις, την αντικατασκοπεία, την διασπορά της ναζιστικής προπαγάνδας και τον διωγμό των Εβραίων σε κεντρικό επίπεδο.
Από την πρώτη στιγμή, η Μέρλιν έγινε συνώνυμο του απόλυτου τρόμου, ως χώρος κράτησης και βασανιστηρίων για εκατοντάδες πολίτες, Εβραίους και αγωνιστές όλων των αντιστασιακών οργανώσεων μέχρι τον Οκτώβριο του 1944, τόσο από την Αθήνα όσο και την επαρχία. Από τη Μέρλιν στέλνονταν αποστολές κρατουμένων στο μεγάλο Στρατόπεδο των Ες-Ες στο Χαϊδάρι ή οδηγούνταν μαζικά για εκτέλεση σε διάφορα σημεία της πόλης.
Από όλη αυτή τη φρίκη υπάρχουν ελάχιστα πολεοδομικά ίχνη σήμερα. Το κτίριο της Σχολής Μεταξά κατεδαφίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ενώ στη θέση των ανακριτικών γραφείων υψώνεται ένα πολυκατάστημα από τη δεκαετία του ’90.
Ένα γλυπτό, έργο του Θανάση Απάρτη, μια αναμνηστική πλάκα και μια αυθεντική πόρτα κελιού στην είσοδο, είναι οι μόνες μαρτυρίες της ιστορικής αξίας του κτιρίου.
