Μια από τις κεντρικότερες πλατείες της Αθήνας, η Πλατεία Ομονοίας διατηρήθηκε ως «ομφαλός» της ελληνικής πρωτεύουσας ακόμα και στα χρόνια της Κατοχής.
Η σύνδεση της Πλατείας με τις κεντρικές οδούς της πόλης και ο κεντρικός σταθμός του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου (ΗΣΑΠ) που διακλαδίζεται κάτω από αυτήν, εξασφαλίζουν την επικοινωνία με όλα τα περιφερειακά δημοτικά διαμερίσματα αλλά και τις εξόδους προς την επαρχία, τροφοδοτώντας ζωηρή εμπορική κίνηση.
Τμήμα του πρώτου πολεοδομικού σχεδιασμού της Αθήνας – του σχεδίου Κλεάνθη-Σάουμπερτ που καταρτίστηκε στα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα (1834-1862) – η Πλατεία απέκτησε ιδιαίτερη δυναμική προς τα τέλη του 19ου αιώνα, καθώς σταδιακά αναπτύχθηκαν γύρω από αυτήν κέντρα διαμονής και αναψυχής, εστιατόρια, καφενεία, ζυθοπωλεία και περίπτερα.
Με την ολοκλήρωση των έργων για τον σταθμό του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου, τη δεκαετία του ’30, ενισχύθηκε η λειτουργία της Ομόνοιας ως κοσμικό κέντρο και ως σημείο διαμονής των ταξιδιωτών από την επαρχία, με κύριους πόλους έλξης τα ξενοδοχεία Excelsior, Plaza, Ερμής, Μπάγκειον, Μέγας Αλέξανδρος, Γαλλία και άλλα.
Την περίοδο της Κατοχής η Πλατεία ήταν πολυσύχναστη, τόσο από πολίτες και ταξιδιώτες –ανάμεσά τους και εμπόρους της Μαύρης Αγοράς από την επαρχία– όσο και από Γερμανούς στρατιώτες, που έβρισκαν στα διάφορα κέντρα διασκέδασης που πύκνωναν στους γύρω δρόμους, την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τον ελεύθερο χρόνο τους.
Το 1960, η επιφάνεια της πλατείας επανασχεδιάστηκε ως τεχνητή λίμνη με συντριβάνια και μετατράπηκε σε συγκοινωνιακό κόμβο, χάνοντας τον κοσμικό της χαρακτήρα. Έκτοτε, διάφορες προσπάθειες ανάπλασης έχουν επιχειρήσει να δώσουν στην Ομόνοια την αίγλη και την ζωντάνια του παρελθόντος, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
